Prywatność w Internecie.

Jak to jest z tą prywatnością w Internecie? Pamiętam, jak byłam w podstawówce, czy gimnazjum był szał na zakładanie blogów, szczególnie poczytne były te na photoblogu. Zasada była jedna – nie masz bloga, nie istniejesz. Realnie i w przenośni. Z czasem jednak, jak to bywa domeny zaczęły być porzucane na rzecz innych rozrywek, ważniejsze stały się realne spotkania ze znajomymi, czy wyjścia na dyskoteki.

Nigdy nie byłam zbyt wylewna, jeśli już prowadziłam bloga, to takiego, o którym nikt znajomy nie wiedział. Nie pociągało mnie wrzucanie zdjęć z różnych wyjść, czy opowiadanie jaka to ja jestem cool, bo coś tam… Pewnie niektórych obrażę, więc przepraszam, jednak ja tak się na to zapatruję.

Części z nastolatków, powoli wkraczających w dorosłość nie fascynuje bujne życie towarzyskie i zradza się pomysł na założenie bloga. Miejsca, w którym rzekomo będziemy anonimowi. Dosyć mamy już szalejących koleżanek na punkcie chłopaków, szukamy swojego zakątka w sieci. Piszemy, co u nas, jak nam minął dzień, co ciekawego kupiłyśmy i gdzie byłyśmy.

Powstają też blogi tematyczne, takie, jak mój. Gdy zakładałam B&C  byłam zwyczajną Kruszynką, jakich wiele. Chyba nawet imienia nie podawałam, bo i po co? Ktoś mógłby mnie przecież  rozpoznać! Z czasem jednak wsiąknęłam w to środowisko, poznałam wiele niesamowitych osób, z którymi zaczęłyśmy korespondować, także prywatnie. I wtedy przestałam być zwykłą bloggerką, która coś tam gotuje i czyta jakieś książki. Stałam się realną osobą.

Z tego też powodu, gdy mój blog istniał w blogosferze już dość długo doszłam do wniosku, że zrobię taką ,,zakładkę” Autorka. Bo i czego mam się wstydzić? Jeśli ktoś mnie rozpozna, to nie szkodzi. Przecież robię to, co lubię, a jeżeli komuś się to nie podoba, to nie zmuszam, żeby wchodził.

Jeszcze kilka dni temu miałam inne podejście do tego tematu. Długo jednak nad tym myślałam. Gdy przeczytałam u jednej bloggerki, że została rozpoznana stwierdziłam w duchu, ma super bloga, nie ma się czego wstydzić. Jednak gdy i mnie spotkał ten ,,zaszczyt” spanikowałam. No , bo jak to tak? Znajomi mają wiedzieć, co robię? A co, jeśli mnie wyśmieją albo jeszcze co gorszego.

Tak, jak wspomniałam w blogosferze nikt nie jest anonimowy, często pewnie wchodzimy na różne blogi i nawet nie zdajemy sobie sprawy, że autorem jest ktoś z naszych bliskich znajomych, którego w ogóle byśmy nie podejrzewali o posiadanie swojego miejsca w sieci.

Mimo wszystko chcę zachować jakąś cząstkę tylko dla osób, które nie znają mnie na co dzień, nie będą rozliczać z każdego zdania. Dlatego też poczyniłam taki fajny myk, że w ewidencji istnieje tylko blog Book and Cooking. Wiem, pomyślicie, że jestem tchórzem. Pewnie i nim jestem, jednak nie jestem jeszcze gotowa na to, aby ktoś czytał moje wypociny, dotyczące życia codziennego. Kiedyś pewnie się to zmieni, jeszcze jednak teraz nie jest na to czas…