Nastoletnie matki.

Jakiś czas temu było głośno o polskim filmie ,,Bejbi blues”, który postanowiłam z czystej ciekawości obejrzeć. I wiecie co, zwróciłam uwagę na główną bohaterkę, nastolatkę, która stwierdziła, że urodzi dziecko, aby mieć kogoś do kochania. Czy tylko aby tak to powinno wyglądać?

Ostatnio w TV, na blogach zaczyna się propagowanie młodocianego macierzyństwa. Może propagowanie to zbyt wielkie słowo, ale wszędzie pokazane jest, jakie to nastoletnie matki są biedne i skrzywdzone przez los. Partner ucieka, gdzie pieprz rośnie, a one zostają na garnuszku rodziców z dzieckiem, którego nie miały w planach przez najbliższe 10 lat.

Sama miałam lat naście, miałam szalone pomysły, jednak nawet jeżeli przemknęło mi przez myśl posiadanie dziecka to nigdy nie myślałam o tym poważnie. Co możemy zaoferować dziecku, gdzie sami jeszcze jesteśmy dziećmi? Nie mówię o sytuacji, gdy jesteśmy w stałym związku i ŚWIADOMIE decydujemy się na powiększenie rodziny, ale śmiać mi się chce, gdy nastoletnie matki po kilku latach narzekają na swój los. Narzekają, że musiały zmienić plany, nie mogły chodzić normalnie do szkoły. A ja się kulturalnie pytam – czy Wy myślałyście, że dziecko znajduje się w kapuście tak, jak mówili sprzed 20 laty?

Wiadomo, że wychowanie seksualne w jednej szkole jest na wyższym poziomie, na drugiej w niższym, ale obecnie w Internecie znajduje się tyle informacji, że bez problemu można uniknąć przysłowiowej ,,wpadki”. A jak już tak się zdarzy, że nosisz w sobie dziecko to bądź tak miła nie narzekać, jaką to jesteś męczennicą i musisz się zająć dzieckiem, bo sama doprowadziłaś do potencjalnej sytuacji, gdzie musiałaś mieć świadomość, że  dziecko może się pojawić.

Na fali obecnych programów o młodocianych matkach nawet te, które świetnie sobie radzą przypominają sobie, jakie to one są biedne i źle im w życiu. To chyba taki ogólny trend, gdzie odbywa się swojego rodzaju licytacja, która szybciej zaszła w ciążę, która miała gorszą sytuację, która to, a która tamto. Nie potępiam młodocianych matek, ale nie mogę czytać o wyolbrzymianiu sytuacji, choć zdaję sobie sprawę z tego, że wychowanie dziecka to nie wyjście do kina.

Zobacz co na ten temat sądzi Ania, która sama została matką w wieku lat 19.