Czy starsze książki też mają w sobie duszę, czy liczą się tylko nowości?

#czytajznami Organizatorka akcji - Magda z Save the magic moments

Zachęcam do dołączenia do grupy Przeczytaj & Podaj dalej, gdzie dzielimy się informacjami o przeczytanych książkach. Co tydzień na blogu innej blogerki pojawia się także wpis na wybrany przez nią temat, w którym gościnnie występują trzy inne osoby z grupy.

Ostatnio, mam wrażenie, że zapanował prawdziwy boom na bestsellery. Czytelnicy zachwycają się coraz to nowymi pozycjami, zapominając o tych, które przecież też mają duszę. Postanowiłam zapytać 3 blogerki, czy starsze książki też mają w sobie duszę, czy liczą się tylko nowości? Zobaczcie, co odpowiedziały.

Marta Kraszewska - Rudym Spojrzeniem na świat

W tej chwili na rynku jest tyle nowości, że czasami ciężko się zorientować, co faktycznie jest warte przeczytania, a co nie. Często bowiem za książką stoją potężne akcje marketingowe, które nie mają wiele wspólnego z tym, czy jest ona faktycznie dobra czy nie.

Kiedy Paulina zadała mi pytanie: Czy starsze książki też mają w sobie duszę, czy liczą się tylko nowości?, zaczęłam się mocno zastanawiać, co to znaczy, że książka ma duszę. Czy to, że jest stara? Czy to, że jest dobra?

 Przede wszystkim, dla mnie, duszę na pewno mają średniowieczne woluminy. To książki, które mnie fascynują i sprawiają, że drżę. Poważnie. Mają w sobie magię. Im starsza pozycja, tym więcej emocji we mnie wywołuje. Ile rąk musiało ją dotykać, gdzie była, w jakich bibliotekach leżała, świadkiem, jakich wydarzeń była. Fascynujące!

Niestety, na co dzień, zwykli śmiertelnicy – przynajmniej ja – nie mają dostępu do tego typu lektur. Muszę się zatem zadowolić tym, co oferuje współczesny rynek. W dalszym ciągu jednak stawiam na starsze książki. Moimi osobistymi książkami z duszą jest na pewno wydanie sagi o Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego (moja pierwsza udana przygoda z fantastyką) z lat dziewięćdziesiątych i chociaż kartki jej wypadają, to nie wymieniłabym na nowsze wydanie. Inna sprawa, że też przeszła przez wiele rąk. Jest to jedyny przypadek, kiedy robiłam notatki podczas lektury… na jej kartkach.

Uwielbiam też wyszukiwać nowe wydania starych książek. Teraz wydawnictwa naprawdę się starają, często stylizują okładki. Jednym z moich ostatnich zakupów jest nowy przekład Rękopisu znalezionego w Saragossie Jana Potockiego – utwór powstał na przełomie XVIII i XIX wieku.

Chociaż mam słabość do naprawdę starych utworów, wysokiego poziomu literackiego – czego często brakuje w najnowszych pozycjach – to jednak na moją półkę trafiają też nowości. Bo koniec końców uważam, że książka z duszą jest czytana i czytana, nie stoi na półce.

Klaudia Nadolna - Z książką do łóżka

Myślę, że każda książka pisana z sercem ma w sobie duszę, która została jej nadana przez autora. Nie jest to zależne od wieku w którym jest napisana. Od niedawna kolekcjonuję książki z serii Romantyczna, klasykę literatury i w najbliższym czasie zamierzam po nią sięgnąć, a czas kiedy była napisana dodaje jej tylko uroku.

Jedną z książek które chciałabym w tym temacie podać jest "Wróżbiarka" Mike Resnick. Powieść, która ma prawie tyle samo lat co ja. W tą pozycję to ja tchnęłam duszę, nadając jej indywidualizm, sentyment i uczucia. Działała na mnie pozytywnie, choć w ogóle nie wpisywała się w mój gust. Opowiada historię siedmioletniej dziewczynki, którą ścigają międzygalaktyczni łowcy nagród. Ów dziewczynka posiada pewien dar, a mianowicie przewiduje przyszłość. Jest to cenna umiejętność, dlatego rozpoczynają się łowy. Biedne dziecko jest przerażone, samotne i krzywdzone przez bezwzględne postacie, które za wszelką cenę starając się na niej wzbogacić. Jest jedna osoba, która jej pomaga. Mysz, kobieta zgorzkniała, dawna agentka demokracji. Obie ruszają do ucieczki, chroniąc się nawzajem. Dar, a raczej przekleństwo dziewczynki stają się coraz bardziej niebezpieczne dla świata, gdyż to właśnie od niej i kroków jakie podejmie zależy przyszłość. W swoich wizjach ma ona do wyboru kilka wariantów w zależności od tego jak się w danej chwili zachowa. Wystarczy jej drobny ruch, by zmienić wszystko. W książce poznajemy multum ras, Ziemia już nie jest jedyną planetą, na której znajduje się życie. A wszyscy chcą jednego- zagubionej, zlęknionej dziewczynki koniecznie poszukującej miłości.

Tą pozycję czytałam rok w rok na wakacje. Jedni mówią, że przypomina western, dla innych z kolei jest to arcydzieło. Dla mnie jest to lekka pozycja dzięki której miło wspominam wakacje. Dlatego właśnie ma ona dla mnie swoją własną duszę.

Krystyna Polek - Twardo na ziemi, miękko w chmurach

Czasami mam wrażenie że wśród czytelników panuje trend na czytanie najnowszych publikacji. Ogląda się najnowsze filmy, kupuje najnowsze telefony lub samochody czy buty, to dlaczego nie czytać najnowszych polecanych książek i być zawsze na czasie?

Warto jednak cofnąć się do starych publikacji. W zasadzie nie lubię czytać czy oglądać dwa razy tych samych książek i filmów, jednakże są książki ponadczasowe do których wracam co najmniej raz na 5 lat:

Lucy M. Montgomery „Ania z Zielonego Wzgórza” – jak dla mnie przygody Ani są ponadczasowe. Utwierdza w przekonaniu, że wrażliwość, spontaniczność, miłość do bliźniego ma miejsce równieżwewspółczesnym świecie a wola walki i konsekwencja w dążeniu do realizacji marzeń powinna towarzyszyć nam zawsze.

MargitSandemo „Saga o Ludziach lodu” – nie śmiejcie się ale zawsze ciągnęło mnie do legend, baśni do świata zaczarowanego i mistycznego ale w pewnej granicy realnego. Wierzę w życie po drugiej stronie, wierzę, że obok nas są zmarli przodkowie, wierzę w działanie ziół i siły paranormalne. O tym właśnie jest ta saga składająca się  47 tomików. Prowadzi nas w tajemniczy i intrygujące przygody i losy członków rodziny, potomków Tengela Złego, walczącego z złem od XV wieku po czasy współczesne. Zakończenie jest dla mnie rozczarowujące, jednakże losy czarownicy Sol, Heidego czy Daniela (i innych) są tak wciągające, przeplatane historią Norwegii, Szwecji i Danii.

To są dla mnie najważniejsze pozycje, jednakże nie boję się „szperać” w bibliotece po zakurzonych półkach, w najciemniejszym kącie, by dać książce nowe życie i nadzieje na obejrzenie aktualnej codzienności.

Ps. A tak w ogóle to wierzę, że rzeczy mają życie :)